اطلاعات عمومی

 

دلش پر است؛ نگاه‌هاي بي منطق جامعه به زن را مي‌شمارد و به سنگ‌هايي مي‌رسد كه جلوي پاي بازيگران زن است. ديروز از شهرت خوشش نمي‌آمد چون با طرز فكر مردم شهرش آشنا بود و امروز هم از شهرت بيزار است چون تغييري در ديدگاه مردم نديده است. از مشكلاتي كه جلوي راه بازيگران زن وجود دارد مي‌گويد و به نقطه‌اي خيره مي‌شود، عمق نگاهش حاكي از تجربه‌هاي تلخ و شيرين است. صدايش را رساتر مي‌كند و پاي زن بودنش را وسط مي‌كشد و باز مقتدرانه به هدفش افتخار مي‌كند و جسورانه ايده‌هايش را مرور مي‌كند. با مهرانه مهين ‌ترابي از شكست گفتيم چون موفقيتش را باور داشتيم.

بخش‌هايي از گفتگوي همشهري مثبت با مهين ترابي در ادامه مي‌آيد:

• به ياد ندارم در زندگي‌ام تا به امروزطعم واقعي شكست را چشيده باشم. شكست‌ها و زمين خوردن‌ها نتوانست اميدم را كمرنگ كند. تنها يك بار با تمام وجودم غم را باور كردم و فكر كردم كه زمين خوردم. قضيه بر مي‌گردد به 13 سالگي‌ام؛ زماني كه پدرم را از دست دادم. دوره سختي بود اما حتي همين حس هم خيلي زود به يك اميد تبديل شد.

• مادرم زني مقتدر و محكم بود. پس از مرگ پدر روي پاي خودش ايستاد. هميشه با ديدن او محكم بودن را مرور مي‌كردم. حتي اگر به بلوغي كه شما مي‌گوييد نرسيده باشم اما سعي كردم محكم باشم. خب ديگر فقط ياد و خاطرات پدر بود. بايد اين قضيه را باور مي‌كردم. افسردگي را دوست نداشتم و با كساني كه ياد گرفتند زندگي‌شان را با آه و گريه بگذرانند و ياد نگرفتند اميد را ببينند نمي‌توانم كنار بيايم. حداقل در آن زمان سعي ام را كردم كه شكست‌ها و غم‌ها زمينم نزنند. 

• اگر نگاهي به جامعه بيندازيم باورمان مي‌شود كه دوست داريم زندگي‌مان را با گريه و ناله پيش ببريم. اگر اشتباهي مي‌كنيم به جاي اينكه با شجاعت اشتباهمان را بپذيريم و فكرمان را متمركز كنيم به جاي حل كردن اشتباهمان ناله و گلايه را ترجيح مي‌دهيم.
• سال 58 وارد دانشكده هنر‌هاي دراماتيك شدم. شب‌ها در فرودگاه مهرآباد و ارزيابي گمركي و روز‌ها دانشكده و درس. امروز از خودم راضي هستم چون كم نياوردم و با تمام سختي‌ها هدفم را دنبال كردم
• من در ظاهر آدم شوخ اما در باطن فوق‌العاده جدي هستم. كارم برايم جدي بود؛ مخصوصا تئاتر در زندگي‌ام پر رنگ‌ترين مساله بود. از همان روز اول سراغ تلويزيون نرفتم. راستش را بخواهيد نمي‌خواستم وارد تلويزيون شوم و چهره‌ام شناخته شود. احساس مي‌كردم سينما و تلويزيون به كشورمان وارد شده اما فرهنگش وارد نشده است. ديدم كه به بازيگران به چشم مطرب نگاه مي‌كنند و با بازيگران خانم هم در جامعه برخورد خوبي نمي‌شد. من جوشش هنر را دوست داشتم و دارم؛ برايم چهره شدن مهم نبود.

کارمندنیوز:  چاپ تصویر «تاشا مالتبی» در روزنامه‌ها در ابتدا یادآور خاطره تلخ «لیندی اینگلند»، یکی از سربازان زن آمریکایی را در اشغال عراق توسط این کشور تداعی کرد. انتشار تصویر این زن ۲۱ ساله آمریکایی در حال کشیدن یکی از زندانیان عراقی زندان ابوغریب با طناب بازتاب خبری گسترده داشت و جهان را لرزاند.

اما تصویر تاشا، دختر ۱۹ ساله بریتانیایی که با رضایت کامل زندگی حیوانی را بر زندگی انسانی ترجیح داده است با تصویر آن زندانی عراقی، تفاوت بسیار دارد. تاشا، دانشجوی رشته فناوری موسیقی معتقد است حیوان خانگی نامزدش، «دنی گریوز» است، هرگز بدون قلاده و نامزدش از منزل خارج نمی‌شود، همواره به سبک بربرها لباس می‌پوشد و هیچگاه آشپزی یا نظافت منزلشان را نیز انجام نمی‌دهد. براساس معاینات روان‌شناسان، تاشا از هیچگونه بیماری روانی رنج نمی‌برد و در کمال صحت روحی و روانی به این انتخاب رسیده است. اما این موضوع باعث نمی‌شود که هم‌وطنانش به تنفر وی از خوی انسانی احترام بگذارند و او را در جمع خود بپذیرند.


این شیوه زندگی از یک سو موجبات رضایت این زوج جوان و از سوی دیگر مشکلاتی را برای آنها فراهم کرده است. به‌طوری که یک راننده اتوبوس حاضر نشده او را با قلاده‌ای بر گردن که نامزدش زنجیر آن را به دست گرفته بوده است، سوار کند.

تاشا در اعتراض به این رفتار تحقیرآمیز راننده مذکور به روزنامه دیلی میل گفت: «او من و نامزدم را از اتوبوس بیرون انداخت و گفت به افراد عجیب و غریب و سگ‌هایی مانند ما اجازه سوارشدن نمی‌دهد».

سخنگوی سازمان اتوبوسرانی لندن در واکنش به اعتراض تاشا که راننده مذکور را متهم به انجام رفتار تبعیض‌آمیز کرده است، اظهار داشت: «راننده اتوبوس به علت نگرانی در مورد سلامتی و امنیت آنها، مانع از سوار شدنشان شده است. اگر او در حالی که به قلاده و زنجیر متصل است سوار اتوبوس شود ممکن است در صورت بروز اتفاقی غیرمترقبه، با خطر جدی مواجه شود. ما با کمال میل از سوارشدن آنها به اتوبوس‌ها استقبال می‌کنیم، اما مشروط بر اینکه وی دیگر با قلاده از این وسیله نقلیه استفاده نکند.» با این حال تاشا ادعا می‌کند که به‌رغم نامتعارف بودن شیوه زندگی‌اش اما این این شیوه به کسی آسیب نمی‌رساند.

او در دفاع از خود عنوان کرد:«من حیوان خانگی دنی هستم، این تنها آرزویی است که همیشه داشته‌‌ام. من همواره حیوان‌خو بوده‌ام. نمی‌دونم از چه زمانی به این خوی تمایل پیدا کرده‌ام اما چند سال پیش با خواندن مجله‌ای دریافتم که افرادی وجود دارند که به‌ این شیوه زندگی می‌کنند و از آن زمان به‌طور کامل به این مساله ایمان آوردم. اساسا مانند یک حیوانی انسان‌نما رفتار می‌کنم، واقعا زندگی راحت و بدون دردسری دارم و «حیوان بودن» بیشتر از هر مساله دیگر باعث نشاطم می‌شود. اگر به حرف دنی گوش کنم او با من بازی می‌کند و مرا مورد تشویق قرار می‌دهد. من هیچ کاری جز غذا خوردن و نظافت شخصی انجام نمی‌دهم و بیشتر از قبل می‌خورم و می‌خوابم و مورد توجه و علاقه قرار می‌گیرم. درست مانند یک حیوان خانگی. من هرگز آشپزی یا نظافت نمی‌کنم و بدون دنی نیز جایی نمی‌روم. شاید این شیوه زندگی عجیب به نظر برسد، اما هر دوی ما از این طرز زندگی راضی هستیم. این فرهنگ و انتخاب من است و معتقدم این شیوه به کسی صدمه وارد نمی‌کند».

دنی ۲۵ ساله نیز گفت:«تاشا خیلی شبیه یک حیوان رفتار می‌کند و مانند یک حیوان خانگی مهربان است. همه کارها، از غذا دادن به وی تا تمیز کردن منزلمان را من انجام می‌دهم. زیرا نمی‌توان از گربه یا سگ خانگی انتظار شست‌و‌شو یا تمیز کردن محیط خانه را داشت. ما به یکدیگر بسیار علاقه‌مندیم و قلاده نیز «علامت اعتماد به یکدیگر و تفاهم» است».
به‌رغم اینکه مادر تاشا انتخاب دخترش را بدترین کابوس یک مادر توصیف کرده، اما معتقد است تاشا به اندازه کافی بزرگ شده است که راهش را انتخاب کند و در آن مسیر پیش برود.