اطلاعات عمومی

کفش پاشنه بلند در اول بین مردان مد بوده وسپس به عنوان تیپ ومد اختصاصی زنان شناخته شده است.کمانداران و سوارکاران ایرانی اولین پاشنه بلند پوشان دنیا هستند

الیزابت سمل‌هک، پژوهشگری که کتابی درباره تاریخچه کفش‌های پاشنه‌بلند نوشته و هم‌اکنون به عنوان کارشناس در موزه کفش باتا در تورنتو کار می‌کند، می‌گوید که در ایران یک جنگاور خوب باید در سوارکاری مهارت خوبی می‌داشت؛ وقتی یک سرباز روی رکاب اسبش می‌ایستاد، پاشنه‌های کفشش کمک می‌کرد حالتش را حفظ کند و بتواند با تیروکمان هدف‌گیری بهتری داشته باشد.”

در سال ۱۵۹۹ میلادی، شاه عباس (صفوی) که بزرگ‌ترین سواره نظام جهان را داشت، اولین هیات دیپلماتیک ایران را به اروپا فرستاد، موجی از علاقه به آنچه ایرانی‌ها با خود داشتند، اروپای غربی را فرا گرفت. اشراف با ذوق و شوق به کفش‌های طرح ایرانی روی آوردند تا به ظاهر خود جلوه‌هایی از مردانگی بدهند و به نظر می‌رسید که فقط کفش‌های پاشنه‌بلند می‌توانند چنین جلوه‌ای را فراهم کنند و همین که طبقات پایین‌دست به پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند، اشراف پاشنه‌های کفش‌هایشان را بلندتر کردند.

در دهه ۱۶۷۰ میلادی، لویی چهاردهم دستوری صادر کرد که براساس آنها تنها اعضای دربارش اجازه داشتند کفش‌های پاشنه‌بلند قرمزرنگ بپوشند.

اروپایی‌ها در ابتدا به کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند تا مردانگی خود را پررنگ‌تر کنند، اما بعدها، گرایش و شوق و ذوق زنان در روی آوردن به طرح‌های لباس مردانه باعث شد به تدریج استفاده از کفش‌های پاشنه‌دار بین زنان و کودکان هم مرسوم شود. در نهایت، لباس‌هایی که مردان به تن داشتند، نقش چندانی در نشان دادن جایگاه و طبقه اجتماعی آنها نداشت و همزمان، با کمرنگ شدن ارتباط لباس و طبقه اجتماعی هر فرد، تاکید بر تفاوت‌های جنسیتی بین زنان و مردان پررنگ‌تر شد.

به این ترتیب بود که کفش‌های پاشنه بلندی که برای تیراندازی در حین سوارکاری طراحی شده بودند، به نشانه‌ای از زنانگی تبدیل شدند و در حدود دهه ۱۷۴۰ میلادی، مردان دیگر کفش پاشنه‌بلند نپوشیدند. هرچند تقریبا ۵۰ سال بعد و با انقلاب فرانسه، این کفش‌ها از کمد لباس بسیاری از زنان اروپایی هم جمع شدند، اما در طول زمان، کفش‌های پاشنه‌دار دوباره وارد دنیای مد شدند.