


4. طناب زدن:
طناب زدن باعث افزایش ضربان قلب و جریان خون می شود. بدین شکل کارایی سیستم گوارشی افزایش پیدا می کند.
5. ورزش های آکروباتیک و نمایشی:
حرکات آکروباتیک باعث افزایش قدرت عضلات شکم می شود و کارایی ارگان هایی از جمله روده ها را افزایش می دهد. حرکات آکروباتیک مفرح بوده و در ورزش روزانه تنوع ایجاد می کند.
برای این احساس خستگی، 9 دلیل علمی وجود دارد که از این قرارند:
بی خوابی و استرس: داشتن یک روز پر از استرس و خواب بد شبانه، هر دو باعث کاهش سطح انرژی و احساس خستگی می شود. بنابراین اگر حین ورزش احساس خستگی می کنید، باید سبک و روال زندگی، شغل و دیگر روابط اجتماعی تان را از نظر میزان استرس مرور کنید.
ابتلا به آسم و آلرژی: هر دو بیماری می تواند میزان اکسیژن در ریه ها را کاهش دهد و باعث احساس خستگی حین ورزش شود. اگر شما تجربه سرفه، خس خس سینه، تنگی نفس، بالافاصله بعد از تمرینات ورزشی را دارید، ممکن است به آسم ناشی از ورزش یا انقباض برونش مبتلا شده باشیداگر شما در مورد ابتلا به آسم و آلرژی در خود مشکوک هستید، با پزشک خود در مورد پیشنهاد راه هایی برای باز کردن راه های هوایی در سالن ورزشی مشورت کنید.
انجام ورزش با ریتم شدید: انجام این ورزش ها بخصوص در سطوح شیب دار و بدون وقفه های استراحت و باعث ایجاد خستگی می شود. به خودتان استراحت بدهید آنهم حداقل برای دو روز در هفته و سعی کنید تمرینات سبک تر را انتخاب کنید. یک قانون مفید این است که دو ورزش با ریتم تند و شدید را پشت سر هم انجام ندهید.
کم خونی: این وضعیت یعنی میزان سلول های قرمز خون برای حمل اکسیژن ناکافی است و همین کمبود اکسیژن در بدن باعث احساس کسالت و خستگی حین ورزش می شود. شایع ترین علت این وضعیت کمبود آهن است و زنان بیشتر آن را تجربه می کنند. نشانه های دیگر کمخونی عبارتند از بی خوابی، سرگیجه، گرفتگی عضلات پا، پوست رنگ پریده، کبودی آسان. مصرف غذاهای حاوی گوشت قرمز و یا محصولات غنی شده با آهن برای رفع این نوع کمخونی مفید است.
کم شدن آب بدن: کوچکترین کاهش میزان مایعات بدن می تواند باعث افزایش غلظت خون شود و در این هنگام کار پمپاژ توسط قلب دشوار می گردد. یک راه برای این که تشخیص دهید دچار کم آبی هستید یا نه این است که قبل و بعد از ورزش، خود را وزن کنید. اگر بیش از دو درصد از وزن تان از دست رفته باشد، این یعنی دچار کم آبی شده اید و باید بیشتر مایعات بنوشید.
مشکلات تیروئید: کم کاری تیروئید می تواند منجر به احساس خستگی، افزایش وزن، افسردگی و درد عضلانی شود. این در حالی است که 60 درصد افراد مبتلا به این اختلال، مشکل خود را جدی نمی گیرند و از علائم آن به طور کامل صرف نظر می کنند. اگر حین ورزش دچار خستگی می شوید، برای بررسی مشکلات احتمالی تیروئید با پزشک تان مشورت کنید.
کاهش سطح گلیکوژن: گلیکوژن میزان کربوهیدرات ذخیره شده در بدن است و زمانی که میزان آن کاهش می یابد، بدن برای جبران آن بخصوص حین ورزش، سراغ گلیکوژن ذخیره شده در کبد می رود. بهترین راه برای جلوگیری از کاهش سطح گلیکوژن، مصرف غذاهای حاوی کربوهیدرات قبل از انجام ورزش است.


نقش مهم ساعت درونی
دکتر باس میگوید: «وقتی ما ساعت درونی را از نظر ژنتیکی دستکاری کردیم، متوجه شدیم ناهنجاریهای اساسی در عضلات پیدا شده است. این اتفاق ما را در مرحلهای قرار داد که فهمیدیم ساعت درونی تا چه حد در تعیین میزان انتقال انرژی توسط سلول، مهم است.»
موشها، شب فعال هستند و برای همین عضلاتشان شبها عملکرد بهتری دارد. شیوهی فعال شدن این ژنها، مستقیماً به ژنهای انسان شباهت دارد، چون همین ژنها در انسان وجود دارد و در طول روز(برعکس موشها) واکنش بهتری نسبت به ورزش نشان می دهد. به طور کلی، ساعت عضلات شما با پروتئینهایی به نام HIFs تعامل دارد که در نتیجه روی متابولیسم اثر میگذارد. وقتی سطح اکسیژن در سلولها افت میکند، HIFs به سلولها اجازه میدهد تا به تولید انرژی ادامه دهند.
وقتی با شدت زیاد ورزش میکنید، سطح اکسیژن افت میکند چون بیشتر از آنکه اکسیژن بگیرید، مصرف میکنید. این زمانی است که HIFs وارد عمل میشود و به عضله میگوید برای تأمین انرژی، سراغ قند برود (که موجب افزایش اسید لاکتیک میشود). اگر ساعت درونیتان را خاموش کنید، عضله ظرفیت طبیعیاش را برای سوزاندن قند و تولید اسید لاکتیک نخواهد داشت.
بنابراین عضلهتان در زمانهای خاصی از روز یعنی زمانی که ساعت درونی میتواند HIFs را به خوبی فعال کند، بهترین عملکرد را خواهد داشت. به گفتهی دکتر باس، در آینده میتوانیم با تنظیم مجدد ساعت درونی، راههای جدیدی برای دستکاری واکنش اکسیژن سلول پیدا کنیم.
به طور کلی، نحوهی مدیریت اکسیژن توسط ساعت درونی، به دلایل گوناگونی اهمیت دارد، اما پژوهشگران مایلند روی سلولهای عضله متمرکز بمانند چون این سلولها برای متابولیسم و انقباض، مخصوصاً حین تمرینات شدید، برای متابولیسم و انقباض، به اکسیژن وابستگی زیادی دارند.
پس اگر احساس میکنید زمان خاصی از روز در بهترین شرایط ورزش کردن هستید، دلیل علمی برای آن وجود دارد. بوکسور معروف، فلوید میودر جی آر (Floyd Mayweather Jr) برای مبارزات خود، در طول شب تمرین میکند و ساعت یک نیمه شب برای دویدن بیرون میرود. این ساعت درونی برای یک انسان، طبیعی نیست اما ظاهرا برای او جواب میدهد!
آیا دمای مرکزی بدن هم روی عملکرد ورزشی تأثیر دارد؟
دمای مرکزی بدن، دمایی است که اندامهای مرکزیتان در آن دما عمل میکنند. واکنشهای آنزیمی، نسبت به تغییرات ثانوی در دمای مرکزی بدن، بی نهایت حساس هستند. برای سیستمهای بیولوژیکی که در فعالیتهای بسیار شدید بدنی درگیر هستند، دمای بهینه نسبتاً بالاست. دمای مرکزی بدن، شبها پایین است، همزمان با بیدار شدن فوراً بالا میرود و در عصر، به بالاترین حد خود میرسد.
بهترین زمان ورزش کردن
طبق ساعت درونی هورمونها، بیان ژن و دمای مرکزی بدن، بهترین زمان برای جلسات تمرینی معمولاً بین ساعت دو نیم بعد از ظهر و هشت و نیم شب است. اگر جلسه تمرینتان بیشتر از یک ساعت طول میکشد، کمی زودتر شروع کنید.
این توصیه بر اساس این فرضیه ارائه میشود که شما به طور کلی در تاریکی میخوابید و وقتی هوا روشن میشود، بیدار میشوید. برای آنهایی که ساعت خواب و بیداریشان غیرعادی است، ترجیحاً باید بعد از بیدار شدن، دست کم ۶ ساعت صبر کنند و سپس تمرین را شروع کنند. بهترین زمان تمرین این افراد باید بیشتر نزدیک به هشت و نیم عصر باشد تا دو و نیم بعد از ظهر.
تداوم زمان تمرین
مسئله دیگری که در افزایش عملکرد ورزشیتان مهم است این است که وقتی بهترین زمان تمرینیتان را پیدا کردید، همیشه در همان زمان تمرین کنید. بدن شما ساعت درونیاش را با همان زمان تطبیق خواهد داد و هر چه از این زمان فاصله بگیرید، عملکردتان افت خواهد کرد. با همهی اینها این انطباق، به ۲ دلیل ناکامل است.
بدن تنها زمانی خودش را تطبیق میدهد که شما در زمانی تمرین کنید که چند ساعت از زمان بهینهی تمرین بدنیتان فاصله گرفته باشد. در غیر این صورت، بدن انگیزهای برای تطبیق ساعت درونیاش ندارد. بعد هم اینکه، باز هم این انطباق کامل نیست.
چون سیستم عصبی از نظر استدلالی، خوب انطباق میپذیرد اما سیستم فیزیولوژیکی مانند تولید هورمونی، کمتر قابل انطباق است. مطالعات گوناگون، سایز عضلانی و دست آوردهای قدرتی در گروههای تمرینی را در زمانها مختلف روز مورد بررسی قرار دادهاند. حتی زمانی که افراد در زمان مشخص و ثابتی تمرین میکردهاند، اما افزایش قدرت و دست آوردهای عضلانیشان در تمرینات عصرگاهی بیشتر بود.
استثنا
اگر کار شما به گونهای است که استرس زیادی به شما وارد میکند، شاید هنگام نهار برای ورزش کردن بهتر باشد تا بعد از پایان کار. استرس روانی مانند مسئولیتهای خیلی سنگین یا رفت و آمدهای مکرر و فشارهای بدنی مانند کارهای دستی سنگین یا حتی همان کار ساده ولی در ساعات بسیار طولانی، عوارض مخربی بر بدن دارد.
خستگی ناشی از کار میتواند در ساعات بعدی روز، شرایط خوب بدنی جهت ورزش کردن را از بین ببرد. مطالعهای نشان داده افرادی که به طور شیفتی کار میکنند، قبل از شروع کار، بهترین عملکرد ورزشی را دارند و زمان نهار هم در الویت بعدی قرار دارد.
بنابراین اگر کار شما هم خستگی زیادی در پی دارد، بهتر است جلسات تمرینیتان را برای قبل از شروع تایم کاری تنظیم کنید یا هنگام نهار را برای تمرین اختصاص دهید. یادتان باشد حتماً بدنتان را گرم کنید. عادت به تمرین و ورزش صبح زود، قبل از رفتن به محل کار، چیزی است که عادت کردن به آن کمی زمان میبرد.


اگر درگیر چالش کاهش وزن هستید یا مقاومت انسولینی یا مقاومت لپتین دارید، حتماً روزهی متناوب را در پیش بگیرید. استفاده از چربیهای سالم در رژیم غذایی، موجب تقویت متابولیسم شده و به بدنتان اجازه میدهد به چربی به عنوان سوخت، دسترسی پیدا کند.


با انواع آسیب های بدنسازی آشنا شویداز طرف دیگر، اگر درد شما در جلو زانو قرار دارد بهتر است نحوه انجام حرکت اسکوات خود را بررسی و اصلاح کنید. بسیاری از مربیها تأکید دارند در حرکت اسکوات زانوها پشت انگشتان پا قرار داشته باشد، قرار گرفتن زانو در یک خط مستقیم با لگن و مچ پا (هنگام نگاه کردن از جلو) بسیار مهم است. به طور ایدهال وسط زانو باید بر دومین انگشت پا در هر تمرینی عمود باشد.
هنگام انجام تمرینات اسکوات، لانگز و … نگاه کنید زانوی شما در چه مسیری حرکت میکند و آن را تعدیل کنید. این کار باعث کاهش هر گونه فشار جانبی بر زانو میشود که این فشارهای مضاعف و نامتعادل مشکلات زانو را دو برابر میکنند. همچنین تقویت عضلات سرینی در کاهش فشار بر زانوها مؤثر است.
.:: This Template By : web93.ir ::.