اطلاعات عمومی

حالا که برنامه‌های ناسا روتین‌تر شده، دیگر نیازی به خلبانان برجسته با دید چشمی عالی ندارد و ترجیح می‌دهد که از متخصصین آموزش‌دیده میانسال استفاده کند و به آن‌ها عینک‌های قابل تنظیم برای دید عالی بدهد

بقیه در ادامه مطلب …

پیش از این فضانوردانی که ناسا انتخاب می‌کرد،‌ معمولا بهترین خلبان‌های نیروی هوایی آمریکا بودند، با دید چشمی تقربا عالی و کامل تا بتوانند در سفرهای فضایی دید کاملی داشته باشند. در نتیجه اغلب فضانوردان باید کم‌سن می‌بودند تا چنین دید کاملی داشته باشند و به خاطر بالا رفتن سن، دیدشان کم نشده باشد.

اما حالا که پروازهای فضاپیماهای ناسا اغلب به برنامه‌های مطالعاتی مشخص فضایی مربوط می‌شود، نیازی به یک خلبان با چنین ویژگی‌هایی ندارد و ناسا در مورد بینایی خیلی کم‌تر سختگیری می‌کند. به علاوه الان بسیاری از متخصصین آموزش‌دیده دیگر جوان نیستند و بر اثر سن،‌ قدری دوربین شده‌اند و تمرکز روی فاصله نزدیک کمی برایشان سخت است.

علاوه بر همه این موارد،‌ در  ماموریت‌های فضایی،‌ فضانورد یا پژوهشگر در محیطی قرار می‌گیرد که بعضا نیروی گرانشی نزدیک به صفر دارد و مطالعات نشان داده‌اند که این شرایط دوربینی چشم را تشدید می‌کند.

اما ناسا این بار چه راه‌حلی پیدا کرده است؟ بر اساس گزارشی که پاپ‌ساینس منتشر کرده،‌ ناسا تصمیم گرفته عینک‌هایی با لنزهای قابل تنظیم و انعطاف‌پذیر در اختیار فضانوردان و محققینش قرار بدهد که بسته به این که فرد در حال انجام چه کاری است و به چه دیدی نیاز دارد، ‌خودش را تنظیم می‌کند.

البته ایده عینک‌های قابل تنظیم چندان جدید نیست و پیش از این در پروژه‌های دیگر هم به کار رفته‌ است. اما خب،‌ برای ناسا این پروژه جدیدی است.

هر یک از لنزهای این عینک در حقیقت از دو لنز کوچک‌تر تشکیل شده که فاصله آن‌ها با لایه‌ای نازک اما قابل گسترش از مایع سیلیکون شفاف پر شده است که خودش غشایی اطراف خود دارد. دسته‌ای که روی پل عینک قرار گرفته، این مایع را به عقب و جلو هل می‌دهد و بدین ترتیب به غشا شکل می‌دهد. بدین ترتیب، بسته به کاری که فرد در حال انجام آن است،‌ نقطه کانونی تغییر می‌کند.