این ترانه بوی نان نمی دهد
بوی حرف دیگران نمی دهد
سفره دلم دوبارهش باز شد
سفره ای كه بوی نان نمی دهد
نامه ای كه ساده و صمیمی است
بوی شعر و داستان نمی دهد :
با سلام و آروزی طول عمر…
كه زمانه این زمان نمی دهد
كاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمی دهد
یك وجب زمین برای باغچه
یك دریچه آسمان نمی دهد
وسعتی به قدر جای ما دو تن
گز زمین دهد زمان نمی دهد
فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی دهد
هیچكس برایت از صمیم دل
دست دوستی تكان نمی دهد
هیچ كس به غیر ناسزا تو را
هدیه ای به رایگان نمی دهد
كس ز فرط های و هوی گرگ و میش
دل به هی هی شبان نمی دهد
جز دلت كه قطره ای است بی كران
كس نشان ز بی كران نمی دهد
عشق نام بی نشانه است و كس
نام دیگری به آن نمی دهد
جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی دهد
ناامیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این ، نه آن ، نمی دهد
پاره های این دل شكسته را
گریه هم دوباره جان نمی دهد
خواستم كه با تو درد دل كنم
گریه ام ولی امان نمی دهد ...
قیصر امین پور