كـيـفـيـت ارضـاى غـريـزه جنسى در زنان تقريبا متفاوت است , ولى به طور كلى دو امر گوياى ارضاى جنسى آنان است : 1.
به طور طبيعى همان كيفيتى كه در حال انزال , به مرد دست مى دهد بايد براى زن نيز پيش آيد وعـلامـت آن ((احـسـاس مـوجهاى پياپى در سراسر بدن و ضربان و تپش بى اختيار يا انقباض در ناحيه تناسلى )) است .
اما نبايد فراموش كرد كه اوج گيرى و تحريك و نيز طغيان و ارضا در زن بـه كـندى صورت مى گيرد و خيلى برامى فرومى نشيند و پس از عمل نيز به سكوت و سكون بيشترى نيازمنداست .
2.
تمايل به روابط مجدد همين كه زنى به ارتباط زناشويى رغبت نشان دهد گواه آن است كه مفهوم لذت زناشويى را لااقل تاحدودى دريافته است , چنانكه بى ميلى چه بسا به سبب آن است كه لذت آن را درك نكرده است .
توقع و رغبت زن به شوهر پيوسته به يك گونه نيست .
اين رغبت دو نوع است :
1.بـعـضى از بانوان به همبسترى علاقه وافرى ندارند بدون اينكه از هماغوشى گريزان باشند, اما چون به تماس بدنى و لمس و بوسه و آرميدن در آغوش همسر و تحريك و وسوسه شوهر فوق العاده عـلاقـه دارنـد و از سـويى آميزش در حقيقت علامت پايان كار و دست شستن از معاشقه است , از همين رو بدان رغبت نشان نمى دهند و چه بسا به موجب همين انتخاب , از هر دو محروم مى مانند.
چـنـيـن زنى بانپذيرفتن شوهر, هم خود بدانچه در نظر داشته دست نيافته و هم شوهر را محروم ساخته است , زيراشوهر, او را به چيزى مى خواند كه برايش عامل ناكامى است .
ايـن اخـلاق در دخـتران بين چهارده سال تا چند سال پس از ازدواج , شايع است .
گاهى نيز براى زنان در موقعيتهايى كه به هر دليل به هنگام مقاربت با مشكل مواجه اند رخ مى دهد.
آنها در اين حال بيش از هر چيز به نوازش , بوسه و در آغوش قرار گرفتن , روى خوش نشان مى دهند و از آن لذت مى برند تا از چيز ديگر.
در ايـن مـوقـعـيـت نبايد فردى را كه به نوعى رابطه ديگر علاقه مند است به چيزى فرا خواند كه بـدان بـى اشتياق است , بلكه بايد توجه داشت موقعيت سنى و روحى زن در اوايل ازدواج نسبت به سـالـهـاى بـعـدى مختلف است .
در اوايل , تاءكيد بر آميزش براى او رضايت بخش نيست و چه بسا گنگ و نامفهوم است , خصوصا اگر طرف مقابل با اصول همسردارى ناآشنا باشد.
براى همين بايد مـدت زمانى حوصله به خرج داد و او را به حال خود وانهاد تا رفته رفته به مفهوم زندگى در امور جـنـسى پى ببرد.
نبايدفراموش كرد كه ((گاهى ماهها و سالها طول مى كشد تا احساسات جنسى آنها بيدار شده بتوانند درعمليات جنسى از روى ميل شركت كنند و از آن متلذذ گردند.
بنابراين اگـر در ابـتـدا قـدرى عـكـس العمل جنسى زن ضعيف باشد دليل بر اين است كه هنوز استعداد جنسى نهانى , توسعه و تكامل نيافته است .
))
منظور اين است كه در سالهاى نخست زندگى نبايد انتظار داشت همسر آنچنان كه زنان پا به سن گذاشته از روابط جنسى لذت مى برند به اين امر اشتياق داشته باشد.
در اين حال اگر به برقرارى آميزش اصرار شود بيم آن مى رود كه از موضوعى عادى , مشكلى جدى پديد آيد.
نـاگـفـتـه نـمـانـد مردانى كه در ازدواج مجدد, با دوشيزگان وصلت مى كنند بيشتر دچار اين مـشـكل مى شوند.
چون خود آنها در اين قبيل امور تجربه دارند اما همسرشان هنوز خام است و به طـور طبيعى نمى تواند به سرعتى كه او دوست دارد احساسات جنسى اش تحريك شود و خواهان آميزش باشد.
پس بى سبب نيست كه قرآن در نگاهى كلى فرموده است : ((و عاشروهن بالمعروف )) (پـيـوسـته بازنانتان به [بهترين ] روش پسنديده رفتار كنيد).
شايد منظور اين باشد كه هرگاه به كارى اشتياق ندارد و خواسته اش بر خلاف عقل و دين نيست وى را بدان مجبور نسازيد و بگذاريد همان كارى را كه صلاح است و بيشتر دوست دارد, انجام دهد.
ايـن گـفـتـار پـيـامـبـر اكرم (ص ) نيز شايد گوياى همين حقيقت باشد كه مى فرمايد: ((مؤمن پـيـوسـته مى نگرد كه خانواده اش چه دوست دارند, همان را مى خورد.
و منافق [خودخواه ] هر چه خود دوست دارد دستور تهيه اش را مى دهد.
))
2.
ميل به رابطه تناسلى و تخليه كشش شهوى از آنـچـه گـذشـت مـعـلـوم شد كه علاقه به اين نوع رابطه بيشتر مربوط به سالهاى غير نخست زنـدگى است .
بعلاوه زمانى مى توان از كسى انتظار چنين ميلى را داشت كه طعم گواراى آن را چشيده باشد.
راسـتى چگونه مى توان از كسى كه طعم چيزى را نچشيده است توقع داشت پيوسته به آن اظهار عـلاقـه كـنـد! و الـبته بايد پذيرفت كه بيشتر زنان از اين نظر بهره اى نمى برند چون همسرانشان نـاآزمـوده انـد.
آيـامـردان تـا كـنـون از خـود پرسيده اند كه چرا و چگونه آنها هميشه به برقرارى آميزش تمايل دارند ولى زنان نه ؟! عـلـت عمده اين است كه مردان با انزال , غالبا به اوج لذت جنسى مى رسند و از رابطه برقرار شده خـاطـره خوشى در ذهن دارند ولى در زنان چنين نيست و كمتر پيش مى آيد كه آنها از اين رابطه خاطره خوشى در ذهن داشته باشند زيرا براى آنان تنها تماس اعضاى تناسلى نيست كه خرسندى آور اسـت بـلـكـه امورى ديگر نيز در اين كامجويى برايشان حايز اهميت است كه در صفحات ديگر بدانها اشاره مى كنيم .
دشـوارى كـار آنـجـاسـت كـه بـرخـى از مـردان تصور مى كنند چنانكه خود با انزال به اوج لذت مى رسندطرفشان نيز به لذت كامل دست مى يابد! در حالى كه در بسيارى از مواقع هيچ رابطه اى بـيـن ارضـاشـدن مرد و رضايت زن وجود ندارد و آميزش , يكجانبه به اتمام مى رسد.
(در اين باره سخن خواهيم گفت .
) تلافى , نوعى قدرت نمايى
امروزه در علم روانكاوى ثابت شده است كه بسيارى از رفتارهاى آدمى نتيجه و بازتاب محروميتها وشكستهاى او در عرصه زندگى است .
كم نيستند مردان و زنان عقده اى كه پيوسته در محل كار و خـانـه ,ديـگـران را اسير محروميتهايى مى سازند كه خود مدتها پيش , از آن رنجيده اند.
اگر اين عـامـل زبـان گويايى براى افشاگرى داشت معلوم مى شد كه شمار اين قبيل افراد در جامعه كم نـيست و كمابيش درهمه گروههاى مردم يافت مى شوند, هر چند مى پذيريم كه در افراد پاكتر و مهذب , با توجه به مراتب پاكى آنها, كمتر است .
در زندگى زناشويى نيز چنين است .
انسان نمى تواند كسى را دوست داشته باشد كه به وى علاقه نـداردو در نزد كسى اظهار فروتنى كند كه تكبر مى فروشد.
حتى افراد ترجيح مى دهند هيچ گاه بـه كـسـى كه مفهوم محبت را نمى فهمد محبت نكنند و مهر ورزى خويش را نثار كسى كنند كه اگر توان جبران نيزندارد لااقل ارزش آن را بداند و زبانى سپاسگزار داشته باشد.
زن و مـرد نـيز چنين اند.
هر دو مشتاق قدردانى يكديگرند و دوست دارند طرف مقابلشان مقام و ارزش آنها را بداند و آن را به زبان آورد.
براى زن رنج آور است اگر تصور كند كه وجود او نزد شوهر ارزشى ندارد و وى را فقط براى انجام امـورخـانه مى خواهد.
گويى در جهان بينى مرد, زن موجودى طفيلى است كه وظيفه دارد عمر خـود راوقف نظافت زندگى مرد و خاموش ساختن آتش شهوت او گرداند و تنها حق او اين است كـه ظهر و شب ازغذايى كه براى اعضاى خانه تهيه كرده , رفع گرسنگى كند تا قوت داشته باشد كار طاقت فرساى روزبعد را انجام دهد, بدون اينكه از او تشكر شود و كارش را ارج نهند.
گويى او هرچه كرده اندكى است ازوظيفه اى بزرگتر! حال چگونه مى توان انتظار داشت زنى كه در طول روز مورد تحقير و سرزنش شوهر قرار گرفته شـب هـنگام با آغوش باز مشتاق همبسترى باشد! او حتى حاضر نيست چنين مردى را ببيند تا چه رسد به اينكه خود را در آغوشش جاى دهد.
حضرت رسول گرامى اسلام (ص ) مى فرمايد: ايضرب احدكم المرئة ثم يظل معانقها.
آيـا [سـزاوار اسـت ] كـه شـمـا زنـان را [در روز] كـتـك مـى زنـيـد و آنـگـاه [در شـب ] بـه آغوش مى كشيد؟! ((9))
از يك نظر تاءكيد اسلام بر بزرگداشت زن , هم براى رعايت حقوق اوست و هم براى اينكه مرد در نـزدزن جايگاهى بلند يابد, زيرا هرگاه مرد به زن احترام ننهد پيش از آنكه بر اثر اين بى احترامى , زن كـوچـك شود مرد است كه در نظر زن بى شخصيت مى گردد.
در واقع احترام به زن كمك به حـفـظ هويت خود مرد است , زيرا هيچ چيز به اندازه بى احترامى به زن , مرد را در نگاه او بى مقدار نمى كند.
اشـتـبـاه شـمـارى از افـراد ايـن اسـت كه فكر مى كنند طبيعت تقاضاى هماغوشى در زن و مرد يـكـسـان اسـت .
مرد ممكن است همسرش را از دهها نظر نپسندد, اما همين كه او را در كامدهى موفق ببيند وى را بـراى هـمـبـسـتـرى و ارضاى تمايلاتش بپسندد و به آميزش با او رغبت تمام داشته باشد.
چـنـيـن زنـى بـا همه نقصها حتى اگر هنرى در تحريك شوهر نداشته باشد, همين كه زن است , خـواستنى است .
براى همين مى گويند معمولا بى ميلى مرد به علت كمبود قواى جنسى است نه بـى عـلاقگى .
يعنى در صورت بهره مند بودن از قواى جنسى , حتى اگر به دلايلى از زنش رنجيده خاطر و يا نسبت به وى بى علاقه باشد, باز هم به برقرارى رابطه با او خرسند است .
امـا در مـورد زن چـنـيـن نيست .
زن دوست دارد مردى او را در آغوش گيرد كه از ديگر صفات انسانى وهمسردارى بهره مند باشد, مردى كه او را دوست داشته باشد و به شخصيتش احترام نهد و به خواسته هاى معقولش حتى اگر در بر آورده ساختن آنها ناتوان باشد تـوجه كند.
از اين رو تمايل ندارد به مردى كام دهد كه محبوب او نيست .
اين بى رغبتى بر خود زن آثار نامطلوبى دارد ولى سخن در ((واقعيت داشتن )) آن است نه خوب يا بد بودن آن .
بـا در نـظـر گـرفـتـن هـمـه ايـن مسائل مى خواهيم بگوييم زنان بى احتراميهايى را كه پيوسته ازشوهرانشان مى بينند با سرد مزاجى و بى علاقگى به آميزش تلافى مى كنند واستدلالشان چنين اسـت كـه اگـر مـا وجـودى خـواستنى هستيم , پس چرا بايد در خانه براى كوچكترين خطا مورد مؤاخذه و ناسپاسى قرار گيريم ! آيا وظيفه زن تنها انجام كار خانه و رسيدگى به نظافت وپرورش بـچـه ها و تهيه غذاست و تازه در مقابل اين همه احسان , در نگاه مردان موجوداتى ضعيف ,شرور و فتنه جو قلمداد شويم ؟ بانوى خانه دارى ضمن گلايه از شوهرش اظهار داشته است : مدت هفده سال است ازدواج كرده ام و سه فرزند دارم .
تقريبا دوازده سال به تقاضاى شوهرم قرص ضـد بـاردارى مـصرف كرده ام و هم اينك گذشته از آثارنامطلوب اين قرصها احساس مى كنم به آمـيزش هيچ علاقه اى ندارم .
شايد علت اين بى علاقگى همان بى توجهى شوهرم باشد كه كمتر به خـواسـته من توجه مى كرد.
گاهى او دو سه هفته به سفر مى رفت و تنها يك هفته پيش من بود و مـن ناچار بودم همه آن چند هفته را قرص بخورم تا دوره استفاده از قرصها منظم باشد وبراى آن يـك هـفته دچار باردارى ناخواسته نشويم .
حال پس از سالها تصور مى كنم شوهرم جانب انصاف را هـيـچ مـراعـات نـكـرده و تـنـها لذت زودگذر خود را در نظر گرفته است .
براى همين تصميم گـرفـته ام به مدت همان سالها كه من تسليم خواسته اشتباه او بودم ,اختيار امر آميزش به دست من باشد.
ايـن در حـالـى اسـت كـه گاهى تلافيها به موجب در نظر نگرفتن تقاضاها و نيازمنديهاست .
زن مـى بـيـندهمسرش به هيچ يك از نيازهاى جسمى و روحى او توجه نمى كند ولى همچنان از وى انـتـظـارهـمبسترى دارد! اينجاست كه در صدد نوعى انتقامجويى بر مى آيد و تصميم مى گيرد قدرت او را در هم بشكند و به اظهار ناتوانى وادارش سازد.
گويى با اين عمل به وى مى گويد اگر آنجا تو قدرت زورآزمايى داشتى اينجا عرصه قدرت نمايى من است .
در حـقـيـقت اين سرد مزاجى و بى ميلى ريشه در فرهنگ افراد دارد كه زن را بى مقدار و ضعيف معرفى مى كنند.
اين كوچك پندارى , زن را بر آن مى دارد در آنجا كه مى تواند, زور را تحمل نكند و قـدرت خودرا علنى سازد و حريف را شكست دهد و به وى ثابت كند كه قدرت نماييهايش همه تو خـالـى اسـت , زيـرادر هـر حال نيازمند همراهى اوست و بدون وجود او درمانده اى است كه حتى نمى تواند طبيعى ترين وحياتى ترين غريزه اش را ارضا كند.
پـيشنهاد ما اين است كه اگر احساس مى كنيد در زندگى با چنين مشكلى روبرو هستيد هر چه زودتـر دررفتار و عقايد خود تجديد نظر كنيد.
شما مى توانيد با تحريك حس احترام جويى , همسر خـود را بـاخـويـش هـمراه سازيد.
زنان پيش از آنكه با فشار و لجبازى سر به راه شوند با احترام و محبت مطيع مى گردند.
و شايد سر فرمايش آخرين برگزيده خدا, محمد(ص ) نيز همين باشد كه فرمود: زنـان هـمـچون دنده كج پهلويند كه اگر بخواهى آنها را راست كنى , مى شكنند و چون با همين حال باآنان مدارا كنى , از آنها نفع خواهى برد.
ايـن حـديث گوياى ضعف و شكستى براى زن نيست بلكه از حقيقتى بزرگ پرده بر مى دارد و آن ايـنكه :زن موجودى است كه جز شخص ((هنرمند در همسردارى )) نمى تواند از مواهب خدادادى وى استفاده كند.
بهزيستى با زن و بهره مندى از او بدون به كار بستن محبت و نرمش ميسر نيست و هر روش ديگرى غير از اين , محكوم به شكست است .
در گـفـتـار بـرگـزيـدگـان الـهـى كه به روحيات بشرى از همه كس داناترند هرگز بر روش خشونت آميز بازنان تاءكيد نشده بلكه بعكس به مدارا و دلجويى از ايشان فراوان سفارش شده است , تـا جـايـى كه مهرورزى به آنان علامت ايمان زياد شخص و محبتش به خاندان پيامبر است و اينكه دوست داشتن زنان (واظهار علاقه و شكيبايى در برابر ايشان ) از اخلاق پيامبران است .
گـويند زنى ((حولا)) نام از پيامبر گرامى اسلام پرسيد: زن چه حقى بر مرد دارد؟ آن وجود پاك فرمود: بـرادرم جـبـرئيـل چـنـدان بـه مـن دربـاره [حـقـوق ] زنـان سفارش كرد كه پنداشتم مرد حق ندارد[كوچكترين كلمه توهين آميزى مثل ] ((اف )) به او بگويد.
گفت : محمد, درباره [حقوق ] زنان خـداتـرس بـاشـيـد.
آنها رنج زندگى را تحمل مى كنند و بر پايه دستور خداوند و قرآن و شريعت مـحـمـدى بـر شـماحلال شده اند.
در مقابل اينكه تن خويش را در اختيار لذتهاى شما مى نهند و فرزندانتان را در اندرون خود تحمل مى كنند تا آنجا كه به وقت بار نهادن گرفتار دردهاى خطرناك مى شوند حـقـوق واجبى بر عهده شما دارند.
با آنها مهربان باشيد.
آنان را دلخوش بداريد تا با شما بسازند.
از آنها اظهارناخرسندى و ملال نكنيد و...
.:: This Template By : web93.ir ::.