زن در نزد اقوام هند و اروپايى باستان نيز موقعيت برترى دارد، به ويژه در
زمانهايى كه اقتصاد كشاورزى بر آن جوامع حاكم است. جوامع هند و اروپايى
هم، مادرسالار هستند و معتقدند كه نسل از طريق مادر بقا مىيابد. در آسياى
غربى به آثارى از جوامع مادرسالار برمىخوريم. علاوه بر نجد ايران، تا حدود
سند و همچنين تا آسياى صغير و در بخشهايى از مصر، نظام مادرسالارى، نظام
مشتركِ حاكم بين همه جوامع نامبرده است. از مشخصات بارز فرهنگ هند و
اروپاييان بسيار كهن در هزاره چهارم قبل از ميلاد مسيح كه در سرزمين
گستردهاى كه بين رودخانه ينىسئى تا شمال غربى درياى سياه امتداد دارد،
حتى نشانهايى از زنسالاربودن مىتوان يافت. در گورهايى كه از آنها كشف
شده، صورت زنها به سمت مشرق و صورت مردها به سمت مغرب بوده است. واژه «زن»
به معنى «زادن» و واژه مرد به معناى «مردن» بوده است. زن به عنوان عنصر
زاينده، با طلوع خورشيد مناسبت پيدا مىكند و مرد به عنوان عنصرى كه نقش او
در زادن نامعلوم است و با مرگ خود نابود مىشود، روى به سويى دارد كه
خورشيد در آن غروب مىكند. پس در جوامع هند و اروپايى نيز در 4000 سال پيش
از ميلاد مسيح، تبار از راه مادر حفظ مىشده است.