اطلاعات عمومی

اشک توی چشمش حلقه می زند:

فقط جودو کار کردم... با اون عروسی کردم. از اینجا بود که سرنوشت زندگی ام تعیین شد... اما هیچ وقت فکر نمی کردم مسیرش اینقدر طولانی باشد.

توی سالن فقط یک صندلی کوچک گذاشته اند که فوکودا با اندامی نحیف روی آن نشسته. بقیه روی زمین دورش حلقه زده اند و با احترام، کوچک ترین حرکات او را با چشم دنبال می کنند؛ هر حرکت دست یا سرش را زیر نظر دارند و با نگاه های جدی به حرف های استاد بزرگ گوش می کنند، اگرچه به کار بردن واژه استاد بزرگ برای یک زن در ورزش های رزمی کمی عجیب و غریب است...

زنی در میان مرد ها

در تاریخ جودو فقط 15 نفر توانسته بودند به دان 10 - یعنی بالاترین درجه- برسند و همه مرد. از بین آنها فقط 3 نفر زنده اند و همه در ژاپن. به این ترتیب «استادان بزرگ» همه مرد بوده اند و به طور سنتی اغلب در ژاپن زندگی می کنند.

فوکودا جودو را در 1935 (22 سالگی) شروع کرد و در روزگاری که زن ها باید عروسی می کردند، خانه می نشستند و بچه هایشان را بزرگ می کردند، به رسوم اجتماعی پشت کرد و ترجیح داد دنبال جودو برود؛ اما هیچ کس نمی تواند تنها و دست خالی جامعه را شکست دهد، به خصوص اگر زن باشد. یک قانون نانوشته وجود داشت که می گفت زن ها نباید از دان 5 بالاتر بروند و این زن ژاپنی هم 30 سال، تا 1972، منتظر ماند تا سرانجام این تابو شکسته شد و دان 6 را گرفت. می شود حدس زد که همه زندگی او، مبارزه بوده، هم در زمین و هم بیرون از آن.

خون

47/1 متر قد دارد و 45 کیلو گرم وزن. این پیر زن ریز اندام در دنیای هنر های رزمی برای خودش یک غول است. اگرچه گاهی اوقات از ویلچر استفاده می کند ولی هنوز 3 روز در هفته به دخترها در باشگاهش در سن فرانسیسکو ی آمریکا درس می دهد. او حتی یک بورس هم راه انداخته تا به آموزش جودو به زنان کمک کند.

اما این علاقه از کجا می آید؟ هنر رزمی در خون فوکودا است. پدر بزرگش یکی از آخرین سامورایی های معروف ژاپن بود که ورزش «جیو جوتسو» را به «جیگورو کانو» آموخت. کانو هم در 1882 جودو - هنر مقدس ذهن، بدن و روح - را خلق کرد و فوکودا این ورزش را زیر نظر خود کانو یاد گرفت. گری گوتنر، رئیس فدراسیون جودوی آمریکا در این باره می گوید:

استاد فوکودا یک میراث زنده است، او بی واسطه در سرمنشأ جودو ریشه دارد، او تنها شاگرد زنده استاد کانو است.

سایتو شپرد، شاگردش هم می گوید:

او 51 سال است که دارد جودو درس می دهد. وقتی می روم مسافرت، حتی در خارج از آمریکا هم درباره استاد فوکودا حرف می زنند... وقتی او را می بینی یا با او حرف می زنی، غرقش می شوی... آدم گرم و خوش برخورد و خوش فکری است. در اولین برخورد، نظری که راجع به او پیدا کنی همین است.

سفر به آمریکا

فوکودا در دهه 1950 برای آموزش جودو به آمریکا سفر کرد و همان جا ماندگار شد و دور از محیط مردسالار ژاپن، پیشرفت کرد تا این که فدراسیون جودوی آمریکا تصمیم گرفت سرانجام دان 10 را به او اعطا کند تا شانزدهمین استاد بزرگ تاریخ این ورزش و چهارمین فرد زنده ای شود که به این درجه می رسد.

شلی فرناندز که 45 سال است با فوکودا زندگی می کند و پرستار اوست، می گوید:

فوکودا وقتی این خبر را شنید اولش کاملاً غافلگیر شد، باورش نمی شد! خوشحال شد چون این اتفاق به زن ها کمک می کند. به این فکر کرد که بالاخره رؤیایش به واقعیت پیوست. فکر می کرد دیگر غیرممکن است.

استاد فوکودا در گفت و گو با روزنامه «سن فرانسیسکو کرونیکل» از نگاهش به زندگی و جودو می گوید:

...دوست دارم که فروتن باشم، مهربان و زیبا و در عین حال، محکم و قوی؛ چه از نظر جسمی و چه از نظر ذهنی... زیبایی ابدی نیست. داشتن یک روح مهربان به آدم زیبایی درونی می بخشد. معتقدم زیبایی واقعی، همین است.

و درباره دان 10:

در تمام زندگی آرزوی این را داشتم.