ایمپلنت های سینه که با استفاده از پاکت های سیلیکون که از ژل های سیلیکون
پر شده است، یا سالین (آب نمک) برای اولین بار در دهه ی 60 در ایالات متحده
انجام گرفت اما زا آن تاریخ تا دهه ی 80، انجام این عمل ها بسیار نادر
بوده است. اما در دهه ی 90 بااینکه هنوز هیچگونه تحقیقاتی روی ایمنی و
اطمینان این عمل جراحی انجام نگرفته بود، تقریباً یک میلیون زن این عمل را
انجام داده بودند. اکثر این خانم ها ایمپلنت خود را با استفاده از ژل
سیلیکون انجام داده بودند، چون جراحان پلاستیک این روش را بیشتر می
پسندیدند.
با اینکه کلیه ی محصولات پزشکی باید قبل از فروش در ایالات متحده از نظر
ایمنی و سلامت مورد تایید قرار بگیرند، اما این مسئله برای ابزارها و
محصولات ایمپلنت که تا قبل از 1976 به فروش می رفت رعایت نشده بود. Fda تا
قبل از 1991 از شرکت ها و کمپانی هایی که این محصولات را تولید می کردند
درخواست اطمینان و سلامت محصولاتشان را نکرده بود و این محصولات تقریباً
برای سه دهه مورد استفاده قرار گرفت. برای اولین بار، رسانه ها شروع به
نشان دادن خانم هایی کرد که مشکلات ایمپلنت داشتند. تحقیقات اطمینان و
سلامت ایمپلنت به دلیل نقص و کاستی مورد تایید Fda قرار نگرفت.
و تا سال 2000 Fda هنوز از کمپانی ها نمی خواست که سلامت ایمپلنت های
سالین را به اثبات برسانند و در آن سال بود که عاقبت Fda برای اولین بار
ایمپلنت های سینه با سالین را مورد تایید قرار داد.
ایمپلنت های سینه با سیلیکون هم برای اولین بار در نوامبر 2006 مورد تایید
قرار گرفتند. بین سالهای 1992 و 2006، ایمپلنت های سیلیکون محدود به
آزمایشات بالینی بودند که به طور عمده برای بیماران سرطان سینه و آنها که
ایمپلنتشان شکسته بود، انجام می گرفت. بیماران باید آگاه می شدند که
ایمپلنت ها مورد تایید Fda قرار نگرفته و آنها باید به طور مداوم مورد
بررسی و آزمایش جراح پلاستیک خود قرار گیرند تا تحقیقات مربوط به این مسئله
کامل شده و کمکی باشد برای همه ی خانم هایی که ایمپلنت با ژل انجام داده
اند. با اینکه دو نمونه از ژل های ایمپلنت تولید شده توسط دو سازنده در
نوامبر 2006 مورد تایید قرار گرفت، اما هنوز هم محدودیت هایی وجود دارد. به
طور مثال، فقط برای خانم های بالای 22 سال تایید شده است چون خانم های زیر
این سن هنوز در حال رشد فیزیکی و احساسی هستند.