این اولین باری است که گیرنده های چشایی که معمولا بر روی زبان مشاهده می شوند، بر روی یک ماهیچه غیر ارادی و صاف که کنترل جریان هوا را در میان نایچه به عهده دارد، دیده شده است.
دانشمندان اعلام کردند گیرنده های چشایی یافته شده در ریه ها با گیرنده هایی که به منظور ردیابی یافتن مواد تلخ در دهان وجود دارند برابر هستند اما بر خلاف گیرنده های زبانی، برای مغز پالسهای الکتریکی ارسال نمی کنند.
کشف این پدیده به اندازه ای شگفت انگیز بود که دانشمندان در ابتدا گمان بردند در مطالعات خود اشتباه کرده اند.
به گفته استفان لیگت از دانشگاه مریلند هیچکس انتظار یافتن گیرنده های چشایی مشابه گیرنده های زبان را در ماهیچه صاف نایچه نداشت. زمانی که این گیرنده ها شبیه سازی شدند محققان دریافتند گیرنده ها می توانند در محیطهای سمی و ناپاک ماهیچه را منقبض کرده و فرد را وادار به ترک محیط کند و در مقابل می توانند مسیرهای جریان هوا را بهتر از هر دارویی که تا کنون برای درمان آسم ارائه شده، باز کنند.
بسیاری از سمومی که به واسطه مراکز صنعتی تولید می شوند، طعم تلخی دارند و از این رو دانشمندان گمان بردند این گیرنده ها در زمینه هشدار محیطهای سمی به ریه ها نقشی کلیدی به عهده دارند.
با این حال به دلیل اینکه گیرنده های یافته شده در ریه هیچ راهی به سوی مغز ندارند، در نتیجه ریه مشابه زبان نمی تواند به شکل واقعی از گیرنده های خود برای چشیدن طعمهای هوا استفاده کند.
یکی از توضیح هایی که برای وجود این گیرنده ها وجود دارد، این است که گیرنده های چشایی آلودگی های باکتریایی که ترشحات تلخ مزه ای را به وجود می آورند، ردیابی کرده و به این شکل از باز باقی ماندن مسیرهای هوایی حیاتی اطمینان حاصل می کنند.
.:: This Template By : web93.ir ::.