اطلاعات عمومی

انواع درمانهاى موازى ناتوانى جنسى و عوارض آنها   

در افرادى که دچار ناتوانى جنسى در اثر اختلال فيزيولوژيک هستند درمان بر حسب علت اختلال متفاوت است، مثلا در افرادى که صفات ثانويه جنسى در آنها رويت نمى شود درمان هورمونى اولين قدم است و در ساير بيماران بايد از روشهاى مختلف موجود استفاده کرد که در جدول زير ، روشهاى متداول درمان به همراه مزايا و معايب آنها بطور کامل توضيح داده شده است.

1) مشاوره با متخصص مشکلات جنسى و يا روانپزشک

بدون جراحى، کمک به شناخت مشکل و ايجاد رابطه خواهد شد. طول درمان و هزينه آن مشخص نيست و درصدهاى موفقيت متغير است. در افراد دچار ناتوانى به علل فيزيولوژيک موثر نمى باشد.

2) قرص يوهيمبين

بدون جراحى و درد . ممکن است باعث افزايش ميل جنسى در افراد سالم گردد. مشخصا موثر نيست و تفاوت چندانى با دارونما (Placebo ) ندارد. مدت زمان طولانى بايد استفاده شود و داراى عوارض جانبى ( ايجاد عصبانيت ) متعددى است.

3) درمان جايگزينى هورمونى

بدون جراحى و بدون درد، ممکن است باعث افزايش ميل جنسى شود. تنها در افرادى که دچار کاهش شديد سطح تستوسترون خون هستند ( افرادى که صفات ثانويه جنسى در آنها وجود ندارد) موثر مى باشد. باعث بزرگى پروستات، تخريب کبد و احتباس آب در بدن مى گردد. بخصوص در افراد با سطح تستوسترون طبيعى ممکن است آنها را در ريسک ابتدا به سرطان پروستات قرار دهد

4) قرص سيلدنافيلد ( وياگرا ) :

بدون جراحى و درد، در حدود %70موارد موثر مى باشد. هزينه بالايى دارد. استفاده از آن در افرادى که نارسايى قلبى داشته و از ترکيبات نيترات استفاده مى کنند ممنوع است. در همه افراد موثر نيست و داراى عوارض جانبى بوده و حتى مواردى از مرگ ناگهانى نيز گزارش شده است.باعث افزايش ريسک سکته قلبى در افراد بالاتر از 50 سال مى گردد و استفاده از آن در افراد زير خطرناک است.{ مبتلايان به نارسائى قلبى، گرفتگى عروق قلب تست ورزش مثبت فشار خون پائين تر از90/50 ميليمتر جيوه، حجم خون پائين و فشار خون بالاتر از 170/110 ميليمتر جيوه (که از داروهاى متعدد استفاده مى کنند)، انژينهاى قلبى، اريتمى قلبى، سابقه سکته قلبى و يا مغزى، کور رنگى }سال گذشته مرگ 130 نفر در ايالات متجده در ارتباط با استفاده از دارو ثبت شده و هم اکنون استفاده از آن در بيماران قلبى به عنوان يک روش درمانى مطمئن (Safe Sex) به طور بسيار قوى زير سئوال رفته است.حتما بايد با تجويز پزشک استفاده شود. و در افرادى بالاتر از 50 سال بايستى پس از مشاوره با متخصص قلب و عروق و تست ورزش تجويز گردد.

5) قرص زير زبانى اپومورفين :

در حدود %50 افراد موثر مى باشد . پر هزينه و داراى عوارض جانبى (تهوع، سرگيجه، تعريق، بى خوابى و ...) مى باشد و هنوز توسط FDA تاييأ نشده است.

7) تزريق آمپول به داخل آلت تناسلى :

بدون جراحى، در حدود %65 موارد موفقيت آميز است. بشدت دردناک است. بايد توسط پزشک مجرب تزريق شود. بيش از دوبار در هفته نمى توان از اين روش استفاده کرد. مى تواند باعث فيبروز آلت و نعوظ طولانى مدت شود که حتى نياز به جراحى خواهد داشت. توسط FDA تاييد نشده است.

8) جراحى هاى عروقى :

تنها در افرادى که فاقد هرگونه ريسک فاکتور ( صدمه عصبى، سيگار، ديابت، فشار خون، سن بالا ... ) مى باشند ممکن است موثر باشد ( البته در صورتيکه در بررسى هاى قبل از عمل تشخيص مشکل عروق ثابت شده باشد. ) بين %50-%40 موفقيت ديده شده است. (که درصد قابل قبولى نيست). يکنوع عمل جراحى مى باشد. و فيبروز پس از عمل باعث کوچکتر شدن آلت مى گردد، هرچند بسته شدن وريدها نقش مهمى در ايجاد حالت نعوظ دارد ولى همگان با اين نظريه موافق نيستند که بستن وريدها موثر و يا منطقى باشد، به سه دليل :

1 - عضلات صاف ديواره وريدها نقش به سزائى در عملکرد انسدادى اين وريدها دارند که افتراق بين اختلال در عملکرد اين عضلات و عملکرد دريچه اى آن امکان پذير نيست.

2- بدليل نبودن روش دقيق ارزيابى وريدهاى آلت جهت بررسى بيمارى نشت وريدى (venous leakage) ميزان موفقيت پس از اين عمل جراحى نيز قابل پيش بينى نيست و به مرور زمان تاثير درمانى آن کاهش مى يابد.

3- نحوه بستن وريدها و نتايج حاصل از آن توسط پزشکان مختلف بسيار متفاوت است. در نهايت بستن وريدها بعلت عدم موفقيت طولانى مدت توسط صاحب نظران توصيه نمى شود.

9) پروتز آلت :

آخرين روش درمانى در صورت عدم موفقيت در روشهاى ديگر است ( در کمتر از %5 موارد کاربرد دارد. ) نياز به جراحى دارد و تهاجمى ترين روش درمان است. در 10% -5% موارد پس از گذشت 5 تا 10 سال دچار عفونت، پس زدگى و اختلال در عملکرد خواهد شد که در اين صورت پروتز بايد از بدن خارج گردد. پرهزينه ترين روش درمان است. باعث تغييرات غير قابل برگشت در ساختمان آلت شده که انجام روشهاى درمانى ديگر را غير ممکن مى سازد. در مقايسه با واکيوم اندازه آلت 20 تا %30 کوچکتر است .

لازم به ذکر است پس از قرص سيلدنافيل (بسيار پرهزينه بوده و داراى عوارض جانبى متعدد مى باشد ود رتمام افراد قابل استفاده نيست) استفاده از دستگاه واکيوم شايع ترين درمان مورد استفاده در کشورهاى ديگراست. اين روش درمانى بى خطرترين، مؤثرترين موفق ترين و مقرون به صرفه ترين روش درمان است. مرجع جدول بالا کتاب کمپ بل اورولوژى چاپ هشتم مى باشد.