نخست: هنگامی که به پستی تن می داد تا بلندی یابد.
دوم: آنگاه که در برابر از پا افتادگان، می پرید.
سوم: آنگاه که میان آسانی و دشوار، مختار شد و آسان را برگزید.
چهارم: آنگاه که گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه می زنند، خود را دلداری داد.
پنجم : آنگاه که از ناچاری، تحمیل شده ای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست.
ششم: آنگاه که زشتی چهره ای را نکوهش کرد، حال آن که یکی از نقابهای خودش بود.
هفتم: آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت!
جبران خلیل جبران
.:: This Template By : web93.ir ::.