همیشه هم لازم نیست آدم هوار بکشد ، هی عکسهای دو نفری آپلود کند یا دائم شعف ناشی از لذت تعلقش را توی چشم همه آدمهای رهگذر و دوست و آشنا فرو کند .
خیلی ساده و خیلی ساکت و خیلی آرام هم میشود که یک نفری را راه داد به یک جاهای خیلی خلوت زندگی .
از
خیلی چیزهای کوچک هم میشود خاطره های خیلی بزرگ ساخت . همین که کاغذهای
خصوصی ات را ، کمد لباست را ، جعبه یادگاریهایت را ، آدرس وبلاگت را ،
داستانهای مدفون شده ات را ، زخمهایت را ، اسباب آسودگیت را ، بازیچه های
جا مانده از کودکیت را با کسی تقسیم کنی و در میان بگذاری ؛ همین که یک
جایی از فضای زندگیت را برای وسائل یکی دیگر در نظر بگیری ، برای خودش و
حضورش و بودنش ؛ اصلا همین که در نظر بگیری ...
یعنی خیلی ساکت ولی خیلی عمیق داری می گویی : به خانه دلم خوش آمدی