بر اساس این مطالعه همانند دگمه بی صدا یا میوت بر روی كنترل تلویزیون، مغز ما صداهای ناخواسته را فیلتر میكند تا بتوانیم بر روی آنچه كه گوش میدهیم، تمركز كنیم. اما هنگامی كه گفتار شخص خود را دنبال میكنیم، به جای تنها یك دگمه میوت شبكهای از تنظیم كنندههای میزان صدا داریم كه میتواند به دلخواه صداهایی كه تولید میكنیم و میشنویم را خاموش و یا بلندتر كند.
دانشمندان عصب شناس دانشگاههای كالیفرنیا در بركلی و سان فرانسیسكو و نیز دانشگاه جانز هاپكینز علایم الكتریكی ساطع شده از مغز بیماران صرعی بستری در بیمارستان را ردیابی كردند. آنها دریافتند كه نورونها در یك قسمت از ساز و كار شنیداری این بیماران هنگامی كه آنها صحبت میكردند، كم سو میشدند در حالی كه نورونهای بخش دیگری روشن میشدند.
یافتههای آنها كه در شماره 8 دسامبر 2010 مجله اف نوروساینس چاپ شد، سرنخهای تازهای به دست میدهد كه ما چگونه علیرغم صداهای اطراف میتوانیم صدای خود را بشنویم و آنچه را كه میگوییم زیر نظر داشته باشیم. مطالعههای قبلی نشان دادهاند كه یك سامانه شنیداری انتخابی در میمونها وجود دارد كه میتواند فریادهای خودساخته آنها برای جفت گیری، غذا و اعلام خطر را تقویت كند، اما تا پیش از این مطالعه اخیر، روشن نبود كه سامانه شنیداری انسان چگونه سیم كشی شده است.
.:: This Template By : web93.ir ::.