اطلاعات عمومی

سايت الف در تحليلي در‌باره علل شكست تيم ملي فوتبال ايران نوشت:
هميشه بعد از مسابقات بين المللي و عدم كسب نتيجه قابل قبول از تيم فوتبال، بحث بر سر موضوع فوتبال داغ تر مي شود و همواره نوك پيكان اتهامات به سوي مربي و رئيس فدراسيون نشانه مي رود. كميته هايي تشكيل و در نهايت مربي بركنار مي شود اما همچنان كميته ها به كار خود ادامه داده و با مربي سرشناس ديگري قرارداد منعقد مي نمايند و مجددا همه چيز فراموش مي شود.

چطور مي توان به آينده فوتبال ايران اميدوار بود وقتي چندين سال است كه بررسي شكستهاي تيم ملي و عدم راهيابي آن به جام جهاني و عدم موفقيت در مسابقات معتبر بين المللي تنها يك نتيجه را بدنبال داشته است: تغيير سرمربي

به‌ طور كلي مي توان سه لايه را براي فوتبال هر كشوري تشريح نمود: لايه اول، به مباحث سياست‌ گذاري مي پردازد. در ايران عموما اغلب افراد اين لايه به دلايل مختلف سياسيون يا افراد وابسته به گروههاي سياسي هستند (مهمترين دليل را مي توان تامين مالي از دولت ذكر نمود) و همواره با تغيير دولتها، سياست گذاري ها و خط مشي ها تغيير مي كند.

لايه دوم، مديران اجرايي هستند كه عموما سياسي- ورزشي هستند و لايه سوم نيز شامل كادر فني، بازيكنان و داوران هستند. گروه ديگري را كه در سالهاي اخير در كشورمان مانند يك غده سرطاني رشد كرده است؛ دلالها يا نظام دلاليزم است كه بعلت فقدان يك سيستم مالي منظبط مطابق با اصول اقتصادي و وجود سيستم مالي صرفا برمبناي دريافت از بيت المال و تقسيم بين عوامل صورت مي گيرد.

علت را مي توان اين‌ گونه توضيح داد:

((سازمان عبارت است از گروهي متشكل از دو يا چند تن كه در محيطي با ساختار منظم و از پيش تعيين شده براي نيل به اهداف گروهي با يكديگر همكاري مي كنند. حال چنانچه افراد اهداف معيني نداشته باشند يا فاقد ساختاري مشخص براي نيل به اهدافشان باشند فقط يك گروه را تشكيل مي دهند نه يك سازمان را.

مفهوم سازمان را بخوبي مي توان در تيم فوتبال ژاپن، كارخانه تويوتا و دانشگاه توكيو مشاهده كرد. به همين ترتيب مفهوم گروه را نيز مي توان در تيم فوتبال، صنايع و دانشگاههاي ايران بخوبي مشاهده كرد.

دليل اول ناكامي تيم فوتبال ايران را مي توان در عدم وجود يك هدف معين در بين افراد سه لايه مذكور دانست. مثلا در ژاپن يا ساير كشورها فوتبال را به مثابه يك زراعت مي دانند كه مي توان از آن چندين منفعت را دنبال كرد. بنابراين براي دستيابي به منافع همه گروههاي درگير، يك هدف تعريف مي شود و آن رشد فوتبال است. منافع سياسي و اقتصادي فوتبال بر كسي پوشيده نيست. از منافع اجتماعي نيز همين بس كه فوتبال بعنوان يك ورزش حرفه اي مي تواند مبلغ ورزش همگاني و افزايش طراوت و شادابي در جامعه باشد. از سوي ديگر مي توان افكار فرهنگي را براحتي از طريق ورزش(علي الخصوص فوتبال) به نسل جوان انتقال داد.

بنابراين تمامي افرادي كه در سه لايه فوتبال ژاپن در حال فعاليت (خدمت) هستند با طرح ريزي يك ساختار منظم براي بدست آوردن منافع فردي يك هدف را دنبال مي كنند. در واقع منافع فردي در جهت منافع همگاني، سازماندهي شده است.

حال سوال اينجاست كه از بين تمامي منافع سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كه مي توان از طريق فوتبال دست يافت ما به كدامين منافع انديشيده ايم. شايد بهتر باشد كه قضاوت را بر عهده مردم گذاشت اما نظر نگارنده اين است كه فوتبال در ايران فقط يك سرگرمي است كه سالانه ۱۵۰ ميليارد تومان از منابع مادي بيت المال صرف اين سرگرمي مي شود.

تا زماني‌ كه يك هدف معين در جهت دستيابي به منافع همه گروههاي موجود تدوين نشود، نمي توان به طراحي ساختار منظم انديشيد و در غير اين‌ صورت همواره به‌ صورت يك گروه در كنار يكديگر فعاليت مي كنيم نه به‌ عنوان يك سازمان.

در پايان نيز اين سوال مطرح مي شود كه چرا ما ايرانيان اصولا در قالب سازمان به وظايف خود بخوبي عمل نمي كنيم اما در قالب يك گروه يا يك فرد مي توانيم به موفقيت هاي چشم گيري دست يابيم.