اطلاعات عمومی

ضرورت ازدواج

انسان از لحظه­ ای که به دنیا میاید تا لحظه مرگ، هر کاری میکند، برای رفع احساس تنهایی خویش است.

ایا انسان حتماً باید ازدواج کند و اگر ازدواج نکند چه مشکلاتی ممکن است پدید اید؟

ازدواج، اقتضای طبیعت انسان است. زوجیت در تمام موجودات عالم (حیوانات، گیاهان و حتی جمادات) وجود دارد.

سبحان الذی خلق الأزواج کلها مما تنبت الارض و من أنفسهم و مما لایعلمون1

منزه است خدایی که تمام موجودات عالم، از جمله گیاهان و انسان­ها و آنچه را نمی­دانند، به صورت زوج آفرید.

انسان به طور طبیعی به سوی زوج خود می­رود.

اریک فروم  Erich Fromma روان­شناس آلمانی میگوید:

انسان از لحظه ای که به دنیا میاید تا لحظه مرگ، هر کاری میکند، برای رفع احساس تنهایی خویش است.2

ازدواج برای رسیدن به کمال است. بر اساس گفتهای از افلاطون، انسان به دنبال نیمه گمشده خویش میگردد.

امام باقر(ع) به زنی که میخواست بدون ازدواج، به کمال برسد فرمود:

این کار را نکن. اگر خودداری از ازدواج، فضیلت و کمالی را در پی داشت، فاطمه(س) به درک این فضیلت، شایسته تر از تو بود3.

کسانی که از ازدواج روی گردانند، به دستور خداوند و پیامبر بزرگوار او بیتوجهی میکنند، آنجا که فرمود:

النکاح سنتی فمن رغب عن سنتی فلیس منی4

ازدواج سنت من است. کسی که از سنت من روی برگرداند از من نیست5

مجرد ماندن بیدلیل آفاتی دارد که باید با ازدواج درست، از آنها دوری جست:

بیتوجهی به خانواده: با مجرد ماندن، خانواده تشکیل نمیشود و با عدم تشکیل خانواده، به تدریج از ارزش آن کاسته میشود و زمینه آسیبهای فردی و اجتماعی فراهم خواهد شد، همان مشکلی که امروزه غرب با آن دست و پنجه نرم میکند.

فراهم آمدن زمینه گناه: با مجرد ماندن زمینه گناه افزایش مییابد. رسول گرامی اسلام(ص) به مردی به نام عکاف فرمود:

تزوج و الا فانت من المذنبین6

ازدواج کن وگرنه از گناهکاران خواهی بود.

فراهم شدن زمینه شرارت: مجردی به معنای رهایی است و کسی که رها است، زمینه شرارت در او بیشتر پدید میاید به همین سبب پیامبراسلام شرورترین افراد امت خود را مجردان میداند (شرار امتی عزابها)7

پی نوشت:

یس، آیه 36.

اصغر کیهاننیا، جوانان و ازدواج، ص 15.

علامه مجلسی، بحارالانوار، ج100، ص219.

همان.

دستور پیامبر به معنای وجوب نیست. ازدواج، مستحب مؤکد است، مگر اینکه انسان به سبب ازدواج نکردن به گناه بیفتد که در این صورت واجب میشود. (رساله عملیه، م2443).

علامه مجلسی، بحارالانوار، ج100، ص221.

همان، ص222.

پایگاه حوزه