اطلاعات عمومی

دلواپسی­های دوران نامزدی

خوبیت ندارد دختر عقد کرده با همسرش برود مسافرت.                                  

هوا خوب بود و آنها تازه مراسم عقدکنان را از سر گذرانده بودند و چند روز تعطیلی. یکی از دوست­هایشان، دعوتشان کرده بود با هم به یک سفر 2 روزه بروند. هوا خوب بود؛ اما او فکر می­کرد زندگی زیاد قشنگ نیست. هر چه به پدر همسرش اصرار کرده بود، اجازه نداده بود به این سفر بروند. گفته بود خوبیت ندارد دختر عقد کرده با همسرش برود مسافرت. دو روزی با هم دعوا کرده بودند و همه چیز را انداخته بودند گردن هم. دو روز تعطیلی را هم مانده بودند خانه یا رفته بودند توی شهر، دوری زده بودند و برگشته بودند خانه. هوا خوب بود و زندگی قشنگ، اما او اصلاً نمی­توانست بفهمد چرا پدر همسرش اجازه نداده او با زنش برود مسافرت!

ازدواج، اتفاقی است که برای شکل­گیری آن به صورت درست و پایین آوردن ضریب ناکامی در آن، عوامل مختلفی باید دست به دست هم بدهند. توجه به این عوامل شاید بسیار مهم­تر از تشویق افراد به امر ازدواج است. یکی از مهم­ترین عواملی که در شرایط پس از ازدواج اثر می­گذارد، دوران آشنایی پیش از ازدواج است. در خانواده­های ایرانی، این تجربه، به شکل دوران نامزدی  اتفاق می­افتد. پس از برگزاری مراسم اولیه و تصمیم نهایی طرفین برای ازدواج، تا زمانی که شرایط واقعی و مادی طرفین برای ازدواج فراهم شود و خانواده­ها نیز آمادگی لازم را برای برگزاری مراسم ازدواج و سایر مقدمات زندگی فرزندانشان پیدا کنند؛ معمولاً مدت زمانی صرف می­شود.

این زمان، بسته به شرایط و عوامل مختلف، کوتاه یا بلند است و از چند ماه تا چند سال به طول می­انجامد. مدت زمان بیشتر از یک سال، عموماً برای خانواده­ها و خود همسران ناخوشایند است و می­تواند زمینه­ساز بروز ناهنجاری­های بعدی باشد.

در مورد لزوم وجود چنین دوره­ای پیش، از زندگی مشترک و تأثیرات مثبتی که می­تواند داشته باشد، تردیدی نیست؛ اما آنچه باید به آن توجه کرد، کیفیت سپری شدن این دوران و شرایط همسران در طی آن است. زوج­های جوان، معمولاً در این دوران فشارهای خاصی را تحمل می­کنند که اگر به نحوی کنترل نشود، می­تواند انرژی مثبت و توان ضروری آنها را برای شروع زندگی مشترک، از میان ببرد.

شیرین یا تلخ؟

دختری معتقد است بیشترین فشارها را در دوران نامزدی خود تحمل کرده است. می­گوید: «دوران عقد و نامزدی، بدترین دوران زندگی ما بود. خانواده­های دو طرف، به نحوی، باعث می­شدند احساس آرامش و امنیت من از بین برود. از یک طرف خانوادۀ شوهرم از من توقع یک همسر برای پسرشان داشتند و از طرف دیگر خانواده خودم این نقش را برای من نمی­پذیرفتند».

این مسئله، مشکل اصلی بسیاری از زوج­های جوان است. به لحاظ فرهنگی، خانواده­ها پذیرش لازم برای ورود عضو جدید را پیدا نکرده­اند و در نتیجه، نقش و جایگاه این فرد جدید در خانواده هنوز معلوم نیست. نقطه اصلی چالش در این زمینه، تفاوت نگاه خانواده­های دختر و پسر در این مورد است. معمولاً خانواده دختر، در پذیرش نقش جدید فرزندشان، مشکل بیشتری دارند. به لحاظ سنتی، خانواده دختر، محدودیت بیشتری برای او قائلند و درک این که شرایط جدید او، مسائل تازه­ای را برای او ایجاد کرده است، برایشان دشوار است.

نادیا فخاری، روان­شناس، می­گوید: «خانواده­ها معمولاً تصور می­کنند که ارتباط با جنس مخالف برای دخترشان ممنوع است و این ممنوعیت را در مورد همسر دخترشان هم قائل می­شوند. به نظر آنها همسر دخترشان، همان حکمی را دارد که یک مرد غریبه دارد.» این جریان در خانواده پسر، معمولاً برعکس است. با برقرار شدن عقد ازدواج، خانواده پسر، عروسشان را با همان نگاهی می­بینند که در خانواده دختر پس از شروع زندگی مشترک، اتفاق می­افتد. آنها توقع دارند که عروسشان تمام و کمال وارد زندگی پسرشان شود.

منبع: جام جم