اطلاعات عمومی

این امر هم اکنون بوسیله نصب سنسورهای ویژه ای روی بدن یا لباس افراد قابلیت شبیه سازی در محیط مجازی را پیدا کرده است. دانشمندان باور دارند که “آغوش مجازی” روزی جزیی از زندگی روزانه اکثر مردم دنیا را تشکیل خواهد داد.

آدریان چئوک، دستیار پروفسور در دانشگاه تکنولوژی سنگاپور نمونه ای از این سیستم را طراحی کرده است. طراحی آقای چئوک بر اساس نمونه ای قدیمی تر به نام Hug-Shirt می باشد.

Hug-Shirt به شما این امکان را میدهد که به طور مثال از راه دور والدین یا فرزندانتان را در آغوش بکشید. این لباس خاص به مدد سنسورهایی که درون خود دارد میتواند شدت لمس، گرمای پوست و حتی میزان ضربان قلب شخص فرستنده را تشخیص داده و  به شما منتقل کند. طبق ادعای شرکت سازنده فرستادن آغوش با این سیستم براحتی فرستادن یک پیامک (SMS) خواهد بود.

در مدلی دیگر، فرد با نوازش یک عروسک حسگرهای آن را به کار انداخته، سپس این اطلاعات به شخص گیرنده ارسال میشود. تا او از طریق ژاکتی که برای اینکار است این حس نوازش را دریافت کند. (طبق آزمایشهای تجربی این مدل نوازش از راه دور برای حیوانات خانگی نیز خوشایند خواهد بود.)

آدریان چئوک در مصاحبه ای با که با CNN انجام داد گفت:

 ” مدتی است که تکنولوژی مردم را از هم جدا کرده است ، و آن ها را جلوی صفحه کامپیوترشان قفل . حال ما امیدواریم به کمک همان تکنولوژی آنها را به نزد هم برگردانیم. “

گرچه محصول آقای آدریان چئوک در عرصه جهانی به موفقیت خاصی نرسید، اما سال گذشته دانشمندان در ژاپن روباتی قابل پوشیدن را به این منظور طراحی کردند. نام این محصول “iFeel_IM!” میباشد. (یعنی ” من حس میکنم، پس هستم” )

مدل اولیه این ربات که از مجموعه ای از رشته های به هم پیوسته تشکیل شده بود، در ابتدا برای شبیه سازی یک حس لمس نزدیک به واقعیت در محیط های مجازی مثل چت روم ها طراحی شد. این محصول اولین بار در بهار سال گذشته توسط مخترع آن آقای  Dzmitry Tsetserukou دستیار پروفسور دانشگاه تویوهاشی ژاپن و همکاران او رونمایی گردید.

این وسیله بعد از ارتباط با کامپیوتر با استفاده از تعدادی سنسور و موتور عملا حس در آغوش کشیده شدن را بخوبی برایتان شبیه سازی می کند. این ماشین همچنان قادر است که احساساتی نظیر تپش قلب، مورمور شدن و حتی نشستن یک پروانه روی بدن را خلق کند. تست هایی که از این وسیله به عمل آمد کیفیت و دقت این محصول را به خاطر واکنش های مناسب و مطلوب آن تصدیق کردند.

مخترع “iFeel_IM!” که از ابتدا هدفش تنها ایجاد احساسات بیشتر در فضای مجازی اینترنت بود تاکید کرد که قصد ندارد این محصول را برای رابطه های جنسی از راه دور نیز در نظر بگیرد. او همچنین پیش بینی میکند سیستم او که در ۹۰ % اوقات در تشخیص احساساتی مثل ترس، لذت، عصبانیت، ناراحتی و غیره موفق عمل می کند، بزودی فراگیر شود.

طبق گفته های آقای Tsetserukou ایشان هدفش رسیدن به یک سطح بسیار واقعی از احساسات در یک فضای کاملا مجازی ست. او میگوید:

"من در حال توسعه و ساخت وسیله ای هستم که به شما یک تجربه غوطه وری در احساسات انسانی را بدهد ، نه فقط یک پیراهن که با یک پیامک به لرزه ای بیفتد ."

 از نظر او احساسات است که ارتباطات زندگی را شکل میدهد.

 نظر شما چیست؟ آیا این امکاناتی که علم برای ما فراهم میکند هیچگاه میتواند جای خالی احساسات و رابطه های واقعی را برایمان پر کند؟