اطلاعات عمومی

به هر حال با اینکه سیما فیلم یکی از سنگین ترین و پر هزینه ترین پروژه هایش را در مدت نزدیک به ده سال با هدایت یکی از بهترین کارگردانان این سرزمین ساخته ولی به نظر می رسد با این همه تمهیدات انجام شده در بعضی از موارد شاید اشتباه و گاه تعلل عمدی صورت گرفته است.

در مورد نشان دادن چهره حضرت ابوالفضل العباس که چندی پیش موافقان و مخالفان زیادی داشت و توانست به مدت چند روز مطالب ستون هنری بعضی از روزنامه ها را پر کند و حتی کار به نظرخواهی از مراجع تقلید کشیده شد که بالاخره قرار بر این شد که تصویر آن بزرگوار به صورت نورانی نشان داده شود.

اما در مورد گریم بعضا سنگین بعضی از بازیگران اصلی، گاه اجحاف شده مثلا مختار ثقفی به نقل در تاریخ در سال اول هجری به دنیا آمده است اما بازیگر این نقش در سریال (فریبرز عرب نیا) به زحمت حتی چهل و پنج ساله به نظر می آید در صورتی که این فرد باید در آن زمان فردی شصت ساله باشد!

در مورد عبدالله بن زبیر با بازی زیبای رضا کیانیان او هم در سال اول هجری به دنیا آمده است و در زمان واقعه عاشورا باید هم سن مختار باشد ولی وقتی این دو نفر در کنار هم قرار می گیرند به زحمت کسی باور میکند که این دو هم سن و سال هستند

در مورد بازیگر نقش محمد حنفیه با بازی محمد رضا شریفی نیا این قضیه کاملا بر عکس است. وی در سال بیست و پنج هجری به دنیا آمده است و باید کوچکتر از مختار باشد ولی با این گریم سنگین خیلی پیرتر از او به نظر می آید!

مسئولین سایت رسمی مختار نامه در مورد این اشتباهات توضیحاتی داده اند که به گمان من نمی تواند چندان به سوالات بینندگان این سریال پاسخ دهد و ذهن آنان را روشن کند از آن جمله که علت اینکه مختار و عبدالله بن زبیر از نظر سنی هیچ شباهتی به هم ندارند این است که مختار سالهای زیادی از عمر خود را به کشاورزی صرف کرده و از سیاست به دور بوده ولی ابن زبیر درون بطن سیاسی آن روزگار بوده و فشارهای سیاسی باعث پیری زودرس و شکستگی او شده است.

در مورد محمد حنفیه هم همینطور صدق میکند زیرا او بعد از واقعه کربلا فشار روحی زیادی را پشت سر گذاشته زیرا برادرش به آن طرز فجیع به شهادت رسیده و گذشته از آن از طرف تمام حکومتهای دوران تحت فشار بوده است.

به هر حال این سریال توانسته شمار زیادی از بینندگان را به خود جذب کند و همزمانی پخش آن تب زیاد افسانه جومونگ را که در بین مردم طرفداران بیساری داشت، را قطع کند. این نشان میدهد که مردم ایران به قهرمانان دینی و ملی خود بیشتر علاقه دارند تا قهرمانان وارداتی آن طرف آب!