اطلاعات عمومی

روترها

براي انتقال و مسيريابي اطلاعات در شبكه، از دستگاهي مسيرياب به‌نام روتر1‌‌استفاده مي‌شود. براي مثال روي شبكه اينترنت، امكان ارسال اطلاعات از مسيرهاي زيادي وجود دارد و انتخاب بهينه‌ترين مسير به‌عهده روتر است.

وظيفه اصلي روتر آن است كه دو زيرشبكه2 را به‌يكديگر متصل كند كه لزوما از نظر فيزيكي مستقيما به‌يكديگر متصل نيستند. معمولا از اصطلاح سوييچ لايه3 نيز براي روتر استفاده مي‌كنند، اما سوييچ كردن اصطلاح غيرفني و بازاري است و بهتر است به تكرار آن اتكا نشود. ‌ ‌
روتر با هاب4تفاوت دارد. هرچند كه هاب‌ها ميان دو شبكه مختلف قرار مي‌گيرند، اما هيچ مسيريابي‌اي صورت نمي‌دهند و تنها بسته‌ها را از يك شبكه به شبكه ديگر مي‌فرستند. ‌ ‌
روترها در سطوح مختلفي فعاليت مي‌كند: ‌ ‌
– سطح كنترلي، كه روتر ياد مي‌گيرد بهترين مسير خروجي براي بسته ورودي چيست. ‌ ‌
– سطح انتقالي، كه روتر در آن مسوول روند كامل ارسال يك بسته دريافتي از منبع منطقي به مقصد منطقي است. ‌ ‌

روترها معمولا سيستم عامل، حافظه جانبي، حافظه فلش و حتي يك يا چند پردازشگر مخصوص به‌خود را دارند. همچنين روترها حداقل دو رابط شبكه دارند. ‌ ‌
روترهاي سطح بالا چندين پردازشگر دارند و محاسبات موازي بسياري انجام مي‌دهند. در مواقعي كه هزينه‌مهم‌تر از سرعت انتقال داده است، مثلا براي ارائه سرويس‌هاي اينترنت خانگي، از روترهاي ساده‌تري استفاده مي‌شود. حتي مي‌توان يك كامپيوتر معمولي را با كمك نرم‌افزارهايي چون ‌SmoothWall‌، ‌XORP‌ يا ‌Quagga‌ به يك روتر بدل كرد. ‌ ‌
الف– سطح كنترلي
در يك جمله اگر سوييچ‌هاي شبكه را خيابان فرض بگيريم، در اين‌صورت روترها مثل تقاطع‌اند. ‌ ‌
روترهاي كنترلي ساختاري به نام جدول مسيريابي5‌ ‌را مي‌سازند. اين جدول در سطح انتقال براي يافتن رابط خروجي بسته داده شده، كاربرد پيدا مي‌كند. بسته به نوع روتر، سطح كنترل تا چندين ساختار مختلف براي انتقال بسته ‌(FIB)‌6‌ ‌ايجاد مي‌كند. جداول مسيريابي با آخرين مكانيسم‌هاي كنترل خود را به‌روز مي‌كنند. در صورتي‌كه از جداول انتقال براي دسترسي سريع اطلاعات لازم براي واسط خروجي استفاده مي‌شود. ‌ ‌
ب– سطح انتقال (يا سطح داده)
براي عملكرد صحيح انتقال بسته‌هاي پروتكل اينترنت )‌(IP‌، طراحي روترها به‌گونه‌اي است كه حداقل اطلاعات لازم را در هر بسته نگه مي‌دارد. وقتي يك بسته انتقال داده مي‌شود، ديگر روتر نبايد اطلاعات آماري آن را در خود نگه‌دارد. اين وظيفه نقاط مبدا و مقصد است كه چنين اطلاعاتي را نگه‌دارند. ‌ ‌
تصميمات انتقالي در روتر شامل تصميماتي مي‌شوند كه در لايه‌هايي جداي لايه ‌3‌ مدل ‌OSI‌ گرفته مي‌شوند. روترهايي كه بر مبناي لايه ارتباط7‌ ‌داده مدل ‌ OSI‌(لايه دوم) به انتقال داده مي‌پردازند، پل8‌ ‌ناميده مي‌شوند. در بازار به آن سوييچ لايه2 هم مي‌گويند، اما سوييچ لايه2 تعريف دقيقي نيست.
روترها معمولا انتقال اطلاعات درون سازماني، بين‌سازماني و اينترنت را انجام مي‌دهند. بسته به نوع شبكه از روترهاي بزرگ يا كوچك استفاده مي‌شود. ‌ ‌

روترهايي كه براي مصارف سازمان‌ها و سرويس‌دهندگان به‌كار مي‌روند اطلاعات را از طريق «پروتكل دروازه مرزي9» انتقال داده را انجام مي‌دهند كه خود انواع مختلفي دارند:
– روترهاي فعال در لبه‌ها: درست در مرز شبكه يك سرويس دهنده قرار مي‌گيرند تا با سرويس‌دهنده ديگر يا شبكه بزرگتر بيروني‌اي ارتباط برقرار كنند. ‌ ‌
– روترهاي فعال در سمت مشتركان: درست در مرز شبكه سرويس‌گيرندگان قرار مي‌گيرند، سرويس ‌گيرنده مي‌تواند يك روتر فعال در لبه ديگر يا مشتري خانگي باشد. ‌ ‌
– روترهاي بين مرزي: كه چند سرويس‌دهنده را به يكديگر متصل مي‌كند، اين روتر با روترهاي ديگر در شبكه‌هاي سرويس‌دهنده در ارتباط است و نشست‌هايي را بين همديگر تبادل مي‌كند. ‌ ‌
– روتر مركزي: روتري‌ست كه درست در شاهراه اصلي شبكه محلي قرار مي‌گيرد. ‌ ‌
اينترنت، شاهراه‌اصلي (زيرساخت ™ ستون ‌فقرات 10 شناخته شده‌اي ندارد، اما با وجود اين، چندين سرويس‌دهنده بزرگ هستند كه در كنار هم، هسته اصلي اينترنت را تشكيل مي‌دهند. اين سرويس‌دهندگان از تمام چهار روتري كه شرح‌شان از نظرتان گذشت، استفاده مي‌كنند. ‌ ‌