اطلاعات عمومی

همواره گریستن در جامعه ما در سبک زندگی جمعی ما در فرهنگ ما مورد نکوهش قرار گرفته است. گریه کردن نشانه ضعف و بدبختی انسان دانسته شده است.
مرد که گریه نمی کند زشته گریه نکن! گریه مال پیرزن ها است و صد ها جمله ی دیگر به همین شکل!
اما به نظر من برخلاف جریان مسلط فرهنگی جامعه ما که هر ریشه در استبداد هزاران ساله و هم مردسالاری دارد گریه کردن یک شهامت خاص می خواهد=D> کسی که بتواند در چنین فضایی در چنین جامعه ای آن هم جلوی دیگران گریه کند بسیار قوی است.=D>
گریه کردن یک نیاز است. یک حس است یک زیبایی است.
انسان با گریستن احساسات درونی خود را! ذهنیت درونی را! تبدیل به یک کنش عینی بیرونی می کند آن را به صورت اشک و صدای هق هق عینیت مادی می بخشد بدین وسیله خالق یک کنش مادی زیباست و گریه کردن ذهنیت آزار دهنده را به وسیله ی عینیت زیبایی مثل اشک پاک می کند. 8->گریه یخ نفرت درونی را به صورت اشک آب می کند. اشکی که بر آتش خشم و کینه دیگری ریخته می شود تا او را خاموش سازد.
از این ها گذشته گریستن اولین کنش زیستی انسان است. انسان در بدو تولد با گریستن است که اعلام موجودیت می کند. این گریه نمادی از زندگی است که باید تا آخر زندگی با شهامت و جسارت کامل ان را حفظ کرد و با خود به همراه داشت و در لحظات مناسب از آن استفاده کرد.

گریه کنیم. گریه زیباست. به زیبایی نم نم باران بهاری بر شکوفه های هر روز فروزنده تر از دیروز گیلاس!